Varen op de Mekong dl1, van Huay Xay naar Pak Beng

Vandaag beginnen we aan een tweedaagse boottocht over de rivier de Mekong. De rivier ontspringt op de Tibetaanse hoogvlakte om na 4909 km in Vietnam uit te monden in de Zuid-Chinese zee. Het eerst stukje is nog als grensrivier tussen Thailand en Laos, maar zo’n 15-20 km verder zijn beide oevers Laotiaans grondgebied. Onze boot heeft een eenvoudig maar mooi interieur van teakhouten banken.  Meer achterin is een open ruimte waar een buffet kan worden uitgestald en aan een barretje drank kan worden besteld. Helemaal achterin zijn de keuken en de toiletten. De boot biedt zeker wel plaats aan 50 mensen, maar vandaag is hij helemaal voor ons alleen met 18 personen. We kunnen ons royaal installeren zodat iedereen een goed zicht op zich buiten afspeelt.

Reisleider van de dag Lee (met Chinese voorouders) vertelt in kort bestek over Laos.  Er wonen zo’n 49 verschillende volkeren in een totaal van 7,1 miljoen inwoners (in 2017). Het land is bijna 6x Nederland. Het Lao volk is met 60% de grootste fractie. Er zijn volkeren die hebben gekozen voor de bergen als woonplaats, anderen waaronder de Lao kozen meer voor de rivier, met alle mogelijkheden van handel en agrarische activiteiten.  Er is bijna géén integratie tussen de volkeren, men woont als groep bij elkaar en trouwt binnen de groep. Onze gids behoort tot de Hmong stam (woont in het bergland). In Laos kent men Boeddhisme (70%) en Animisme(40%). Gangbare vreemde talen zijn Frans, Engels en Chinees. Laos werd officieel onafhankelijk in 1953, met een constitutionele monarchie onder Sisavang Vong. Kort na de onafhankelijkheidsverklaring maakte een lange burgeroorlog uiteindelijk een einde aan de monarchie toen de Communistische Pathet Lao beweging aan de macht kwam in 1975. De afgezette koning bekleedde enige tijd een ministerspost. Toen de communisten erachter kwamen dat hij met zijn familie een coup wilde plegen, werd de koninklijke familie naar een heropvoedingskamp in de jungle verbannen. Binnen 2 jaar was er niemand van deze groep nog over: allen stierven een natuurlijke (?) dood. Laos is nu ‘n één-partij socialistische republiek. Landbouw en veeteelt zijn de belangrijkste middelen van bestaan. In de steden ligt dat uiteraard anders. Vrouwen leven hier significant korter dan mannen. Eén van de oorzaken is het krijgen van veel kinderen. Ook spelen de harde werk- en leefomstandigheden mee. Onder het communistisch bestuur heeft iedereen vanaf 18 jaar stemrecht. Gezondheidszorg en onderwijs zijn niet gratis, maar wel redelijk goedkoop. B.v. onderwijs kost ongeveer 5€ per jaar.

We zien langs de oevers regelmatig mensen bezig met goud zoeken door het rivierslib te zeven. Soms schiet er een snelle boot langs. Onze boot, een zg. ‘slow boat’ vaart 30 km per uur, een ‘speed boat’ gaat algauw met een snelheid van 60 km per uur. Het waterpeil staat laag, omdat het nu het droge seizoen is. In het natte seizoen kan dit gemakkelijk 10 meter hoger staan, met uitschieters naar 12 meter als de Chinezen in hun deel van de Mekong de sluizen in hun stuwdammen open zetten. We zien regelmatig bosjes met tientallen dunne hoge bomen zonder bladeren (droog seizoen). Dat zijn teakbomen die na 10 jaar worden gerooid voor de houtproductie. Einde ochtend bezoeken we het Khmu-dorp Ban Houaypralam, met ca. 600 inwoners, verdeeld over 93 families. Het is rustig in het dorp, want de meesten werken op het land voor de productie van rijst, rubber, koren/mais. De huizen staan op palen. Onder het huis is ruimte voor het vee en opslag en wordt ook gebruikt als zitruimte. Op de eerste verdieping is een groot vertrek waar wordt geleefd en gekookt. De slaapkamer is apart. Huizen die gemaakt zijn van bamboe gaan circa 3 jaar mee. Bij huizen van hout is dit doorgaans enkele tientallen jaren. Als een huis vernieuwd moet worden helpt het hele dorp mee. De palen onder het huis zijn gemaakt van Rordshout met een levensduur van wel 200 jaar. Vaak zijn om deze palen ronde schijven gemonteerd om ongedierte (ratten!) af te weren. Weer op de boot, staat het lunchbuffet, bereid door de vrouw van de kapitein, al klaar. Het is allemaal even heerlijk! Na nog ruim twee uur varen, komen we aan op de eindbestemming van deze dag : Pak Beng.Het is een betrekkelijk klein plaatsje met veel restaurantjes. We bezoeken nog een plaatselijke markt, waar behalve heel veel groente en fruit, ook ratten en vleermuizen (klaar om te bakken) te koop worden aangeboden. De Lao zijn gewend om alles te eten wat ooit kon bewegen. ’s Avonds eten we in een door gids Perry aanbevolen restaurantje. Lekker eten! Ook vanavond gaan we weer vroeg onder de wol : nog steeds bijslapen en morgen om 6.15 uur weer op.