naar Savannaketh

Momenten van klein geluk zijn er om te koesteren. Vandaag, tijdens een ogenschijnlijk taaie en saaie reisdag van bijna 400 km, zijn het er zelfs 2! 

Het eerste moment is rond 9 uur ’s ochtends. We gaan al voor 8.00 uur met onze bus op reis. We moeten eerst ruim 1,5 uur terug naar de hoofdweg. De route voert ons door het eerder beschreven karstgebergte. Rond 9 uur komen we aan bij het uitzichtpunt dat we eergisteren waren gepasseerd. Nu stoppen we er voor een vervroegde koffiepauze. Op het uitzichtpunt heeft een ondernemende Laotiaan een mooi gebouwde horecazaak opgezet. Alles is tot in de puntjes georganiseerd en verzorgd. En dus, na enkele dagen van twijfelachtige Laotiaanse oploskoffie, kun je ook hier een heerlijk cappuccino krijgen. Voeg daarbij dat op de achtergrond sfeervolle New Age muziek klinkt, dan zijn alle ingrediënten aanwezig voor puur genieten. Nou, dat doen we en we zijn bepaald niet de enigen.

Het tweede moment is bijna op het eind van de dag. Perry had aangegeven dat we nog ongeveer 30 km voor de boeg hadden. Het is ondertussen al over halfvier. De weg is redelijk druk; dat gaat nog wel 45 min. of langer aanlopen. Met de incheck in het hotel kan je daar rustig nog wel een kwartier bijtellen. Wij vrezen het ergste voor ons plannetje om bij aankomst meteen nog 2 bezienswaardigheden te bekijken alvorens ons te installeren, want beide zijn maar tot 17 uur open. We vragen aan Perry of dat voor 17 uur nog zou kunnen lukken. Deze smoest even met de locale gids en de chauffeur en dan wordt besloten dat de bus eerst naar de toeristische sites rijdt en daarná naar het hotel! Zo gezegd zo gedaan, we arriveren om ca. 16.15 uur bij de eerste bezienswaardigheid, het Wat Sainyaphum tempelcomplex. Het is tevens een opleidingscentrum voor Boeddhistische monniken. We zien er prachtig geschilderde gebouwen met veel ornamenten. Het is (letterlijk) niet alles goud wat er blinkt maar toch indrukwekkend. Het valt ons al op dat de monniken openstaan voor een praatje; doorgaans zijn ze juist erg gesloten en afwerend. Nu willen ze o.a. weten waar wij vandaan komen. Ze vertellen ook een beetje over zichzelf, hoe lang al in het klooster e.d.. De kers op de taart is het laatste paviljoen. We mogen naar binnen (zonder schoeisel uiteraard!) en mogen er zelfs fotograferen (mag bijna nooit in een tempel). Een monnik geeft enige uitleg van het interieur. Hij gebruikt op zijn beurt zijn telefoon om ons op de film te zetten. Bovenin het paviljoen is in 8 muurschilderingen het leven van Boeddha weergegeven. Heldere frisse kleuren. Het grote Boeddhabeeld schijnt 5000 kilo te wegen. Bovenop zijn hoofd zit nog een hele ‘toef’ puur zilver. Tot slot stelt de monnik voor om voor het grote Boeddhabeeld een gezamenlijke groepsfoto te maken. Het is werkelijk heel bijzonder, een mooie herinnering. Aan de tweede bezienswaardigheid, het Mahesak heiligdom met een heel palet aan beelden van goden en geesten, komen we niet meer toe; we zouden nog ongeveer 5 minuten hebben. Niemand die daar nog om treurt.

Al het andere van deze (reis)dag valt in het niet. Bij de foto's staan nog enkele impressies van een wandelingetje tijdens de lunchpauze in het plaatstje Thakekh. 's Avonds zijn we met bijna de hele groep nog naar het centrum gegaan om wat te eten. Daarna snel slapen, want morgen vertrekken we om 6.30 uur. We hebben een hele lange reisdag voor de boeg. Perry heeft ontbijtservice geregeld zodat we in de bus kunnen eten. Chapeau!