Luang Prabang dl2

Vroeg uit de veren, om 7.30 u. aan het ontbijt en om 8.15 u. op de fiets. Vroeg vertrekken is het devies want vanaf het middaguur wordt het echt warm (≥30°C) in de brandende zon. Ons strakke plan dreigt nog even getorpedeerd te worden als groepsgenoten al met ‘onze’ huurfietsen in de hand staan. Onze boeking van gisteravond weegt zwaarder en we ondergaan de ‘bike transfer’ (uiteraard) met Laotiaanse glimlach. Onze fietsen zijn nogal krakkemikkig, remmen matig en het zadel moet echt in de hoogste stand. Gelukkig hadden we gisteravond al alle banden laten oppompen. 

We rijden Luang Prabang uit. Het is druk, de wegen stoffig – maar met zeer weinig zwerfvuil. Dat is een heel verschil met het naastgelegen Vietnam. Met de app ‘maps.me’ vinden we soepeltjes onze weg de stad uit en komen terecht langs de rivier de Ou richting het dorp Ban Xang Khong. Deze plaats heeft veel kunstnijverheid. Onderweg, nog ruim voor het dorp, belanden we in een kleine weverij waar o.a. prachtige zijden sjaals worden gemaakt.  Even verder komen we in een locatie waar met de hand papier wordt vervaardigd. Het basismateriaal is de bast van de moerbeiboom. Dit wordt gedurende 2 dagen geweekt in water en vervolgens minstens 10 uur gekookt. Dan wordt het materiaal gewassen en gebleekt. Een nat, vlokkig materiaal blijft over. Dit wordt vervolgens op een zeef gestort in water en met de vingers veel omgewoeld opdat uiteindelijk een mooie uniforme laag neerslaat. Vervolgens wordt het resultaat gedroogd in de zon en is het papier een feit. Tijdens het schepproces kan je er ook nog voor kiezen om motieven aan te brengen, bijvoorbeeld met blaadjes in diverse kleuren. Je kan ook kleurstoffen toevoegen aan het natte, vlokkige materiaal. 

Ondertussen zijn we enkele uurtjes op pad en wordt het tijd voor een lekker bakkie. Ook dat lukt zowaar, recht tegenover een locatie waar natuurzijde wordt geproduceerd. We zien alleen de (levende) zijderupsen en het eindresultaat: de zijden draad welke net op een klos wordt gesponnen. We zien ook nog allerlei natuurlijke kleurstoffen voor de zijde. Het kleuren van de zijde schijnt een secuur werkje te zijn wat maar door enkele experts mag worden gedaan. Al fietsende komen we ook langs diverse tempels. We kiezen er twee uit om wat nader te bekijken.  We hebben het geluk dat bij één van de twee ook monniken rondlopen, nog echt jong en ouder. Het levert mooie plaatjes op. Kinderen gaan blijkbaar soms al jong in een klooster voor de juiste opleiding om later eventueel weer uit te treden.

Met al deze oogst vanochtend hebben we eruit gehaald wat de streek kan bieden. We keren terug naar Luang Prabang en steken via een speciale fietsersbrug de rivier de Ou over. Even wat verse brandstof voor de accu in een Italiaans tentje en dan richting de Wat Xieng Thong tempel bijna op het uiterste puntje waar de Ou in de Mekong uitkomt. Deze tempel is verreweg de mooiste van de stad en omgeving. Door de verzengende zon is het moeilijk fotograferen, een stop onderbelichting is geen overbodige maatregel. Deze tempel blinkt (ook letterlijk) door veel ingezette glasversieringen en glasmozaïek. Het is een stemmige omgeving waar we (gelukkig) heel weinig toeristen tegenkomen. We hebben alle ruimte en nemen de tijd. Een boeddhistische dienst zou het plaatje compleet hebben gemaakt. Na de tempel is het tijd voor nog een kleine versterking van de inwendige mens, nu met een ijscappucchino erbij. Daarna gaan we rustig fietsend terug naar het hotel. Over 1,5 uur moeten we weer op pad richting het theater voor een Laotiaanse dansvoorstelling. We zien episode 7 uit het oeroude (Sanskriet) epos van Ramayana. Het is een kleurrijke vertolking met prachtige kostuums en bijzondere maskers.  Na afloop gaan we met Jan en Willy eten aan de oever van de Mekong. De ambiance is voortreffelijk, de service nogal afgemeten. We laten ons er niet door afleiden, gewoon lekker genieten. Tot slot nemen we nog een koffie in ‘onze’ koffietent en gaan daarna snel richting ons hotel. Morgen moeten we namelijk vroeg op voor een lange reisdag naar Vang Vieng.